Profeti Muhamed kundrejt profetëve të tjerë

Nga Dallas M. Roark, Dr. Sci.

Vetëm disa vite më pare ishte jo e zakonshme të njohësh ndonjë mysliman në këtë vend përveç nëse ishe në një ambient edukativ. Gjithnjë e më shumë myslimanët kanë ardhur në këtë vend për edukim, biznes dhe qëllime misionare. Meqenëse Islami është rritur në këtë vend, ekziston nevoja për të krishterët dhe të tjerët të dinë diçka rreth natyrës së islamit, religjionit, dhe rreth myslimanëve, ndjekësve apo nënshtruesve të islamit. Nuk ka ndonjë mënyrë më të mirë se sa të kthehemi tek themeluesi i religjionit, Muhamedi, një njeri që ishte lindur në vitin 570 në atë vend që sot njihet si Arabia Saudite. Muhamedi pohoi që Gabrieli e konfrontoi atë dhe e detyroi të fliste dhe në këtë proces e thirri atë të jetë profet i Allahut, Perëndisë. 

Një prej çështjeve të para me të cilat duhet të merremi është Muhamedi. Ai pohoi të jetë profet, paralajmërues i idhujtarëve të kohës së tij. Në të njëjtën kohë ai pohoi që ishte i fundit nga të gjithë profetët që nënkuptonte Moisiun, Noeun, Abrahamin, Ismaelin, Davidin dhe Jezusin. Nëse Muhamedi do të pohonte që të ishte profet pa ndonjë ndërlidhje me ata para tij, do të ishte një problem më i vogël gjatë vlerësimit të tij. Por përderisa ai pohoi të ishte pjesë e kësaj tradite profetike, ne duhet t’i shikojmë disa prej problemeve që sjell ky pohim. 

Së pari, profetët në Dhiatën e Vjetër çdo herë i thërrisnin njerëzit izraelit prapa tek Ligji dhe Besëlidhja. Kjo ishte një temë madhore dhe thirrje e profetëve. Lexo çfarëdo libri profetik nga Dhiata e Vjetër dhe do të kuptohet kjo temë, thirrja e njerëzve të rebeluar prapa në adhurimin e Jahvesë, Krijuesit dhe Shpenguesit. Muhamedi nuk i përputhet këtij modeli. Ai nuk i thërret njerëzit prapa tek ligji dhe besëlidhja që Perëndia kishte themeluar, por ai ka një mesazh që në një mënyrë zëvendëson zbulesën e vjetër më të tijën. Zbulesa e mëparshme shihet e rëndësishme por vetëm sa të shërbejë si përkrahje dhe vërtetim i mesazhit të tij me anë të pohimit që është në pajtim me atë që erdhi përpara.

Së dyti, profetët vetë nuk u hakmorën ndaj njerëzve. Kur një person lexon Jereminë, Isainë apo Amosin, ekziston kjo fjalë profetike që Jahve do të sjellë gjykim ndaj njerëzve mosbesues. Jerevia deklaroi që Babiloni ishte instrument i Perëndisë për t’i ndëshkuar izraelitët. Jeremia nuk rekrutoi një ushtri private për të sjellë gjykimin e tij. Megjithëkëtë, Muhamedi e bëri. Në kontrast ndaj tij, në mesazhin e profetëve biblik nuk ka xhihad kundër njerëzve jo-besimtarë në përgjithësi. Asnjë gjë nuk flitet rreth xhihadit kundër egjiptianëve, babilonasve, grekëve apo ndaj dikujt tjetër. 

Së treti, profetët e Dhiatës së Vjetër jetuan si të refezuar, të përfolur, të persekutuar dhe madje jetuan pranë vdekjes. Asnjë profet nuk u përpoq të mbronte veten. Përkundër kësaj, Muhamedi nuk mund ta toleronte refuzimin. Ai nuk i lejonte kundërshtarët. Kjo ishte e vërtetë për sa i përket njerëzve individë por edhe grupeve më të mëdha. Një shembull të refuzimit individual ka të bëjë me një jude të quajtur Ka’b Ibn Al-Ashraf që shkroi poezi sarkastike rreth Muhamedit. Muhamedi një ditë pyeti, “Kush do të më çlirojë nga Ka’b?” Pesë njerëz, përfshirë Muhamed Ibn Maslamën, i vendosën kurth Ka’b-it. Ata e nxorën me lajka jashtë shtëpisë, ia prenë kokën dhe ia sollën Muhamedit me thirrje adhuruese, “Allahu është i madh!” dhe Muhamedi u pajtua me ta.¹ 

Por më serioze është çështja e hebrenjve në Medinë dhe në qytetet tjera përreth. Në vitin e 7-të të regjimit të Muhamedit, ishte nisur një kampanjë kundër hebrenjve në Kaibar. Në Medinë Muhamedi i trajtoi në mënyrën më të ashpër hebrenjtë që e kundërshtuan atë. Hebrenjtë u tallën me të kuptuarit e Dhiatës së Vjetër nga ana e tij dhe për ta ishte e qartë që ai dinte pak nga rreth saj, ndonëse kishte një pasazh në Kuran që Dhiata e Vjetër duhej lexuar dhe nderuar.² 

Episodi i parë ishte kundër fisit hebraik Benu Kainuka. Një hebre ngacmoi një grua arabe të martuar duke ia hedhur fundin mbi supe. Ky hebre ishte mbytur nga një mysliman e pastaj myslimani vrasës ishte mbytur nga hebrenjtë. Pas kësaj hebrenjtë qenë mbyllur në lagjet e tyre nga Muhamedi. Ata ishin detyruar t’ia nënshtrojnë të gjitha pasuritë e tyre dhe pastaj qenë lejuar të shkonin për në Siri.

Burrat e fisit Benu Karaiza, nuk ishin shumë me fat. Ata nuk e kishin përkrahur Muhamedin gjatë rrethimit që mekas-it i bënë Medinës. Gjykimi ndaj këtij fisi ishte i tillë që të gjithë meshkujt e fisit ishin dënuar me vdekje kurse të gjitha gratë dhe fëmijët qenë shitur në skllavëri. Kanë qenë rreth 600 njerëz të masakruar në këtë hakmarrje. Andrae thotë rreth kësaj masakre në komentimin e tij rreth personalitetit të Muhamedit, “Një personi i duhet për ta parë mizorinë e Muhamedit ndaj hebrenjve kundrejt faktit që përbuzja dhe refuzimi i tyre ishte zhgënjimi më i madh në jetën e tij dhe për një kohë ata ishin kërcënim për të shkatërruar autoritetin e tij profetik.” ³ 

Muhamedi ishte kritikuar na hebrenjtë dhe mekasit për mos prodhimin e mrekullive siç dihej që shumë profetë të tjerë kishin. Ai pohonte që Kurani ishte mrekullia e tij. Meqenëse Kurani urdhëron që njerëzit të shikojnë në Shkrimet ekzistuese të asaj kohë, tek Dhiata e Vjetër dhe e Re, ne kemi më tepër një kundërshtim befasues për të bërë në mes të të qenit të Muhamedit profet dhe asaj që gjejmë në Dhiatën e Re lidhur me legjitimitetin e profetit. Konsideroni një pasazh të cituar shpesh nga myslimanët në përkrahje të Muhamedit si profet. Ligji i Përtërirë 18:15 shpall që Perëndia do të ngrinte një profet si Moisiu “në mes teje, nga vëllezërit e tu.” Kjo profeci është e kufizuar për hebrenjtë në radhë të parë, por pasazhi vazhdon me komentin e Moisiut, “Dhe në se ti thua në zemrën tënde: "Si do të bëjmë për të dalluar fjalën që Zoti nuk ka thënë?". Kur profeti flet në emër të Zotit dhe kjo gjë nuk ndodh dhe nuk realizohet, kemi të bëjmë me një gjë që Zoti nuk e ka thënë; e ka thënë profeti me mendjemadhësi; mos ki frikë prej tij".

Nëse shikohen profetët e Dhiatës së Vjetër mund të vërehet që ata shpallën ngjarje si të kohës së afërme ashtu edhe të largët që do të realizoheshin. Për shembull, Ezekieli shpalli që Jerusalemi do të rrëzohej derisa të ishte ai i zënë rob në Babilon dhe Jeremia shpalli derisa ishte në Jerusalem shumë përpara se te realizohej, por në një kohë që njerëzit do të dinin që Perëndia kishte folur dhe që është realizuar. Amosi paralajmëroi një termet që ndodhi dy vite më vonë. (Amosi 1:1).

?shtë një pohim që bëhet nga studiuesit mysliman se Sura 44:9-16 profetizon humbjen e mekasve. Por një lexim i sinqertë i tekstit tregon që i referohet gjykimit përfundimtar. “Por jo, ata (idhujtarët) janë në dyshim, janë duke luajtur. Ti pra, prite ditën kur qielli sjell një tym konkret. Ai (tymi) i përfshinë njerëzit. Ky është një ndëshkim i mundimshëm. Ata thonë) Zoti ynë, largoje prej nesh dënimin, ne do të besojmë. Prej nga atyre ajo këshillë (ai mësim), kur atyre u pat ardhur pejgamber me argument (e nuk besuan)? Po ia kthyen shpinën atij (pejgamberit) dhe i thanë: “I mësuar prej dikujt, i çmendur”. Ne do t’ua largojmë dënimin për pak kohë, por ju do t’i ktheheni kotësisë.”

Profeci të tjera të pohuara nga studiuesit myslimanë janë aq të përgjithshme sa nuk kanë aq vlerë për t’u krahasuar me idenë e profecisë në modelet e Dhiatës së Vjetër. Sura 13:8, 14:24 dhe 8:36 supozohen të shpallin triumfin e Islamit, qëndrueshmërinë e doktrinës së saj dhe rritjen e perandorisë së islamit të porsafilluar. Duke i lexuar këto pasazhe dikush mund të impresionohet me referimin e tyre në gjykimin e fundit të ferrit dhe vuajtjes në të apo në pasazhin e fundit një komentim në betejën e Bedrit pas faktit. Ka një qëndrim kundërshtues në mes të dietarëve myslimanë dhe Kuranit. Kurani thekson që Muhamedi ishte vetëm një paralajmërues por dietarët përpiqen fort t’i konfirmojnë disa lloje të mrekullive të profecive sepse mekasit i kërkuan ato.

Së katërti, ka një problem serioz për jo myslimanët në vlerësimin e Muhamedit si profet. Çështja ndërlidhet me besueshmërinë dhe sigurinë. Është e pakundërshtueshme që myslimanët e pranojnë Kuranin si të vërtetë dhe Muhamedin si njeri të besueshëm. Profetët duhet tëflasin të vërtetën. Jo vetëm që fjalët e profetëve të Dhiatës së Vjetër janë të vërteta për të ardhmen, por fjalët e tyre janë të vërteta edhe për të kaluarën po ashtu. Kur e kaluara përsëritet në shpalljet e Dhiatës së Vjetër ato janë korrekte dhe reflektojnë realitetin e vërtetë dhe historinë. Ka gjëra në Kuran që janë të gabuara dhe nuk mund të konsiderohen të vërteta. Vetëm Muhamedi dhe myslimanët i vlerësojnë këto  trillime si të vërteta. Pse do ta besonte një njeri Muhamedin kur ngjarja historike është kundër tij në disa gjëra të sigurta?

Merrini për shembull fjalët e Kuranit, “All-llahu (atë ditë) i thotë: “O Isa, bir i Merjemes, përkujtoi të mirat e Mia ndaj teje dhe ndaj nënës sate, kur të fuqizova me shpirtin e shenjtë (Xhibrilin), e ti u fole njerëzve (kur ishe) në djep dhe (kur ishe) i pjekur (si burrë), kur ta mësova ty librin e urtësinë Tevratin e Inxhilin, kur me lejen Time formove nga balta si formë shpeze e i fryve asaj dhe me urdhrin Tim u bë shpezë, kur e shërove të verbërin dhe të sëmurin nga sëmundja e lëkurës me dëshirën Time, kur me urdhrin Tim i nxore (të gjallë) të vdekurit, kur i zbrapa beni israilët prej teje (që deshën të të mbysin) atëherë kur erdhe me argumente, e disa prej tyre që nuk besuan thanë: “Kjo (mrekullia e Isait) nuk është tjetër vetëm se magji e qartë!” (Sura 5:110)

Këtu kemi një përzierje të fakteve dhe trillimit. Asnjë i krishterë nuk e pranon ngjarjen ungjillore apokrifike rreth Jezusit që bën një zog nga balta, që i jep jetë e më pas e lejon të fluturoj. Ungjijtë apokrifikë u paraqitën pas qindra viteve pas jetës së Jezusit. Ato në përgjithësi konsiderohen si trillime për t’i mbushur hapësirat e informacionit që njerëzit kishin për vitet e jetës së Jezusit që nuk përmenden në ungjijtë e vërtetë. Ungjilli i Gjonit shpalli që mrekullia e parë që Jezusi bëri ishte në një dasmë në Kanë ku dhe e shndërroi verën në ujë. Shndërrimi i ujit në verë mund të duket shokuese për mendjen myslimane, por vera ishte një fakt i jetës në Izrael.

Një shembull tjetër është kryqëzimi i Jezusit. Sura 4:157 thotë, “Madje për shkak të thënies së tyre: “Ne e kemi mbytur Mesihun, Isain, birin e Merjemes, të dërguarin e All-llahut”. Po ata as nuk e mbytën as nuk e gozhduan (nuk e kryqëzuan në gozhda), por atyre u përngjau. Ata që nuk u pajtuan rreth (mbytjes së) tij, janë në dilemë për të (për mbytje) e nuk kanë për të kurrfarë dije të saktë, përveç që iluzojnë. E ata me siguri nuk e mbytën atë.”

Ka disa sugjerime të rëndësishme se si erdhi Muhamedi te kjo deklaratë, por që të dhënat e historisë shkojnë kundër tij. Të dhënat nga ungjijtë sikurse edhe nga shkrimtarët paganë dhe hebraik konfirmojnë që ai ishte kryqëzuar. Predikimi i kishës së hershme si dhe i tërë traditës së krishterë konfirmon që Jezusi ishte kryqëzuar dhe ngritur nga varri. Muhamedi nuk ishte në rrjedhën e përgjithshme të kulturës. Mund të ketë njerëz modern që e mohojnë ringjalljen e Jezusit për shkak të filozofisë së tyre natyraliste, por me siguri ata nuk e mohojnë kryqëzimin e Jezusit.  

Një shembull tjetër i keqkuptimit të tij apo mungesës së njohurisë lidhet me natyrën e Perëndisë. Kurani thonë, “O ithtarët e librit, mos teproni në fenë tuaj dhe mos thuani tjetër gjë për All-llahun, përveç asaj që është e vërtetë. Mesihu, Isa, bir i Merjemes, ishte vetëm i dërguar i All-llahut. Ishte fjalë e Tij (bëhu) që ia drejtoi Merjemes dhe ishte frymë (shpirt) nga Ai. Besojeni pra All-llahun dhe të dërguarin e Tij e mos thoni: “Tre” (trini). Pushoni (së thëni), se është më mirë për ju. All-llahu është vetëm një All-llah; larg qoftë asaj që Ai të ketë fëmijë. C’ka në qiej dhe ç’ka në tokë është vetëm e Tij. Mjafton që All-llahu është planifikues i pavarur.” (4:171)

Mohimi i Jezusit si Biri hyjnor i Perëndisë reflekton keqkuptimin e Muhamedit rreth natyrës së Perëndisë. Nëse Perëndia është dashuri, kush ishte atje për të dashur para krijimit të botës? Natyra e dashurisë është për t’u orientuar ndaj tjetrit. Ideja monoteiste e Trinitetit reflekton njëshmërinë e natyrës së Perëndisë në të cilin Perëndia si Atë nga përjetësia, e do Birin e tij të përjetshëm dhe Frymën e Shenjtë të përjetshme. Një person nuk mund ta lexojë Dhiatën e Re dhe t’i shmanget konkluzionit që Jezusi është Biri i përjetshëm i Perëndisë i mishëruar, i trupëzuar në mishin njerëzor si i vetmi shpengues i njerëzimit.

Ne vijmë tek përfundimi në këtë moment rreth Muhamedit dhe pohimit të tij si profet i Allahut. Mund të konkludojmë që Muhamedi kishte të drejtë dhe pjesa e tjetër të jetë në gabim gjë që nuk mund të provohet me anë faktesh. Ne mund të pohojmë që zbulesat e Allahut erdhën nga Allahu, por jo nga Jahve. Ne mund të pohojmë që ai mori informacion fals dhe e përdori duke mos e ditur dallimin. Por nëse zbulesa e tij ka ardhur nga Jahve, atëherë Jahveh nuk ka pasur një kujtesë të mirë rreth asaj që kishte dhënë përpara. Të krishterët kanë besuar që Jahve është i gjithë-dijshëm dhe i qëndrueshëm. Ai nuk do t’i kishte dhënë trillimet si fakte.   

Natyra e profecisë në Dhiatën e Vjetër është për të vërtetuar epërsinë vetëm të Jahvesë. Nuk kishte nevojë për një njeri si Isaia të thotë, “Nuk ka Perëndi tjetër pos Jahve dhe Isaia profet i tij.” Askush nuk dyshoi që Isaia, Amosi apo Elijah, apo Ezekieli nuk ishin profetë. Njerëzit kanë mundur t’i kenë mohuar ata në rebelim, por në momente të caktuara të vështira, ata ishin dëshmuar të jenë zëdhënësa të Jahvesë. Asnjë prej tyre nuk kishte nevojë që njerëzit ta rrëfejnë se ata ishin profetë në lidhje me emrin e Jahvesë.  

Tani e tërë kjo duket e arsyeshme për një jo-mysliman, por përgjigja myslimane është që Shkrimet janë korruptuar nga hebrenjtë dhe të krishterët. Ky është një pohim i pabazë për të cilin nuk ofrohet asnjë dëshmi. Nuk ka dëshmi që një konspiracion i madh është zbatuar ndonjëherë nga hebrenjtë dhe të krishterët kundër Muhamedit. Do t’i kthehemi kësaj.

Së pesti, myslimanët kanë parashtruar po ashtu idenë se Muhamedi ishte pa mëkate. Fazlur Rrahman shkroi lidhur me idenë e profetit: “Tani Profeti është një person karakteri i përgjithshëm i të cilit, shuma e përgjithshme e sjelljes së tij aktuale, është tejet më superiore ndaj atyre të njerëzimit në përgjithësi. Ai është njeri që ab inito i padurueshëm ndaj njerëzve dhe madje me shumicën e idealeve të tyre dhe dëshiron ta rikrijoj historinë. Ortodoksia myslimane,si rezultat, erdhi tek përfundimi korrekt logjik që Profetët duhet të konsiderohen si imunë ndaj gabimeve serioze (doktrina isma). Muhamedi ishte një person i tillë, në fakt i vetmi person i tillë i njohur historisë.” ⁴ 

Rahman pranon që doktrina e pamëkatshmërisë së profetëve ishte formuluar shumë më vonë se Muhamedi. Pas vdekjes së Muhamedit ishte e nevojshme një udhëheqje shtesë që nuk gjendej në Kuran dhe u bë e nevojshme të kanonizohet sjellja e Muhamedit. Kjo do të thotë që çfarëdo vendimesh Muhamedi mori gjatë jetës së tij që nuk ishin zbulesa në Kuran, këto vendimet tani u bënë të pagabueshme. Rahman deklaron që “pranuesi i zbulesës hyjnore nuk mund të pritet të gabojë së tepërmi, veçanërisht në çështjet morale. Doktrina teologjike, në këtë mënyrë, mbulon vetëm gabime të mëdha dhe serioze dhe jo rrëshqitje të vogla të gjykimit siç bën teoria ligjore.” ⁵ 

Andrae e përshkruan dogmën islamike që paraqet Muhamedin si të pamëkat. Sipas kësaj dogme, “ai asnjëherë nuk bëri mëkat të qëllimshëm, dhe më së shumti ai ka mundur të ketë qenë fajtor për ndonjë akt të pavullnetshëm që di të mund të llogaritej si një mëkat i lehtë. ⁶ 

Pohimi i dogmës islamike ngreh pyetje lidhur me disa çështje. Së pari, Kurani përshkruan zbulesën në të cilën Allahu e fal Muhamedin. (Sura 48:1-2) “Ne ty të dhamë (vendosëm për) një fitore të sigurt. Ashtu që All-llahu (pas fitores) të liroi ty prej mëkateve (që t’i mbathën) të mëparshme dhe prej atyre të mëvonshme (kur njerëzit do ta pranojnë fenë islame dhe nuk do të jenë më mëkatarë) dhe ashtu të plotëson mirësinë e Vet ndaj teje e të orienton ty në rrugën e drejtë.” Andrae e citon Muhamedin duke u lutur me profetët e së kaluarës, “Zoti ynë, na i falë mëkatet tona dhe lëshimet në punët tona dhe na forco në vendet tona (në luftë), ndihmona kundër popullit jobesimta.” (3:147) ⁷ 

Nëse do të duhej të kemi përshtypjen nga fjala “falje” atëherë nuk mund t’i shmangemi nocionit që Muhamedi mëkatoi.

Së dyti kontrasti në mes të mëkateve të vogla dhe të mëdha është i qartë në disa raste. Ka një dallim në mes të gënjeshtrës dhe vjedhjes në kuptim të pasojave. Por që të dyja këto në natyrën e tyre janë varre. Çfarë mund të nxjerrim ne nga jeta e Muhamedit si profet? A mund ta shfajësojmë atë nga ekspeditat e banditëve? A mund të themi që trajtimi i hebrenjve nga ana e tij ka qenë një mëkat i vogël? A mund ta konsiderojmë masakrën e 600 njerëzve hebrenj si të lehtë? A mund të themi që justifikimi i poligamisë nga ana e tij është mëkat i vogël? A mundet dikush t’i heqë nga mendja këto ngjarje serioze me racionalizimin që kështu ishte mënyra si jetohej jeta në shkretëtirë? Nëse do të flisnim për Perëndinë e drejtë dhe një profet të pamëkatshëm a do të mund t’i vendosnim këto dy koncepte së bashku tek Muhamedi? Këto janë çështje serioze që duhet ngritur nga këndvështrimi i asaj çfarë është një profet.

Profetët e Dhiatës së Vjetër kishin të bënin me çështje serioze etike. Vjedhjet, tradhtitë, divorcet, shkeljet e kurorave sikurse dhe të këqijat e idhujtarisë qenë denoncuar të gjitha nga profetët. Kur njeriu sheh tek Jezusi aty është një botë me kontraste në mes të karakterit moral të Jezusit dhe Muhamedit. Të pohohet që të gjithë profetët janë të pamëkatë, përfshirë Muhamedin, si Rahmani bëri në mbajtjen e dogmës myslimane, është ta shtrembërosh tërë idenë e pamëkatshmërisë. Shumë profet të Dhiatës së Vjetër i rrëfenin mëkatet Jahvesë dhe ata qenë falur. Isaia (6:1-7) dhe Davidi janë shembuj të mirë. Në rastin e Muhamedit duket që ka arsye se çfarëdo që ka bërë Muhamedi ishte e drejtë dhe e mirë dhe asgjë që ai kishte bërë nuk mund të përshkruhet si imorale apo mëkat. 

Së gjashti, ekziston edhe një dimension tjetër i kësaj që duhet ekzaminuar. Muhamedi ishte i dhënë referimit të Shkrimeve dhe ua rekomandoi si hebrenjve ashtu edhe të krishterëve që të konsultohen dhe t’u binden shkrimeve të tyre. Deri në këtë pikë kemi vënë re që hebrenjtë u tallën me të kuptuarit e Muhamedit rreth Dhiatës së Vjetër. Pak ishte thënë rreth Dhiatës së Re. Ka disa komente në Dhiatën e Re që zbatohen shumë mirë tek Muhamedi. Letra e parë e Gjonit thekson, “sikurse e dëgjuat, antikrishti duhet të vijë, dhe tani janë shfaqur shumë antikrishtë...”(1 Gjoni 2:18). “Kush është gënjeshtari, veçse ai që mohon se Jezus është Krishti? Antikrishti është ai, që mohon Atin dhe Birin. Kushdo që mohon Birin, s`ka as Atin; kushdo që njeh Birin, ka edhe Atin.” (1 Gjoni 2:22-23) Në kapitullin e katërt përmenden po ashtu profetët e rremë dhe njëra nga karakteristikat e profetëve të rremë është të mohohet që Ati ka dërguar Birin e tij si Shpëtimtar të botës. Në mënyrë pozitive, “Ai që rrëfen se Jezusi është Biri i Perëndisë, Perëndia qëndron në të dhe ai në Perëndinë.” (1 Gjoni 4:15). Gjoni vazhdon të paralajmërojë: “Ai që beson në Birin e Perëndisë ka këtë dëshmi në vetvete; ai që nuk beson te Perëndia, e ka bërë atë gënjeshtar, sepse nuk i besoi dëshmisë që Perëndia dha për Birin e tij. Dhe dëshmia është kjo: Perëndia na dha jetën e përjetshme dhe kjo jetë është në Birin e tij. Ai që ka Birin, ka jetën; ai që nuk ka Birin e Perëndisë, nuk ka jetën. (1 Gjoni 5:10-12)

Gjykimi i Dhiatës së Re, të cilin Muhamedi nuk e kishte kuptuar, është që teologjia e tij është e një profeti të rremë. Kjo nuk është një konkluzion përfundimtar në këtë periudhë pluraliste. Ne jetojmë në një kohë ku të gjitha religjionet konsiderohen si zbulesa të barabarta të Perëndisë dhe të gjitha sjellin shpëtim. Sigurisht ky qëndrim është në kundërshtim me tërë tonin e Islamit ortodoksia myslimane nuk mund ta pranojë një pikëpamje të tillë relativiste. Por këtë nuk e pranon as ortodoksia krishtere. Ravi Zakaria ka komentuar që është më korrekte për të thënë që të gjitha religjionet janë false se sa që të gjitha janë të vërteta. Të gjitha religjionet nuk mund të jenë të vërteta me virtytet e ideve kontradiktore.

Myslimanët pohojnë që Kurani është zbulesa e Perëndisë. Por kufizimet e saj vërehen në pohimet e zbulesave tjera shtesë. Për shembull, traditat rreth Muhamedit përfshijnë të gjitha që ai është dashur t’i thotë, t’i bëj dhe miratojë. Një njeri e pyeti Muhamedin lidhur me pelegrinazhin në vend të nënës së tij që kishte vdekur kohëve të fundit. Muhamedi është dashur ta aprovojë veprimin e tij por duke paguar borxhin e nënës së tij. Këto dhe ngjarje tjera të ngjashme gjenden në Sunna apo në Traditë lidhur me aktivitetet e Muhamedit. 

Ka disa probleme të vërteta lidhur me Synetin. Meqenëse ngjarjet nuk ishin grumbulluar vetëm pas një shekulli e gjysmë më pas, ka lloje të ndryshme pyetjesh rreth asaj se cilat janë autentike. Nga 600,000 tradita, Buhariu përfundoi që vetëm rreth 2600 janë autentike “bazuar në kopjet e tyre meqë raportet e dyshimta ishin marrë në konsideratë.” ⁸ 

Muhamed Isma’il al-Buhari (viti 870) dhe Muslim Ibn Al-Hagjagj përmblodhi dy nga nga të ashtuquajturët Gjahtë Librat e Sigurt të traditës. Ka edhe katër koleksione të tjera që mbahen të vlerësuara lartë nga myslimanët. Për më tepër, myslimanët Shia kanë po ashtu një numër të koleksioneve të haditheve. Studiuesit jo-myslimanë kanë vërtetuar që Gashtë Librat e Sigurt përmbajnë tradita që janë “kontradiktore, tendencioze dhe anakroniste” dhe “i shikojnë madje këto koleksione autoritative si të përmbledhura në një masë të madhe nga materiale të fabrikuara.” ⁹ 

Hadithet apo traditat plotësojnë aty ku nuk ka udhëheqje në Kuran. Sura 33:21 theksohet ta përkrahë këtë praktikë. Thuhet, “Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e All-llahut, kuptohet, ai që shpreson në shpërblimin e All-llahut në botën jetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh All-llahun.” Nuk ka shumë në këtë pasazh për të sugjeruar që praktika e ngrënies së Muhamedit, pastrimit, larjes apo qëndrimit apo çfarëdo tjetër ka autoritetin e zbulesës.

Ekziston edhe një burim tjetër i udhëheqjes përpos zbulesës së pohuar në Kuran. Burimi i vërtetë i udhëheqjes është ijma, apo konsensusi i komunitetit. Ky konsensus nuk duhet të shkojë kundër Synetit apo Kuranit por është burim i drejtimit. Është komuniteti i së kaluarës, jo i së tashmës, kryesisht gjenerata e parë e myslimanëve. Kjo nxjerr në pah influencën e fuqishme që zakonet apo traditat kanë në islam.

Ne duhet ta bëjmë pyetjen lidhur me atë se çfarë të reje në të vërtetë ka në Islam. Përderisa dikush lexon Kuranin me të vertetë asnjë gjë të re nuk haset përpos pohimit që Muhamedi është profet i Allahut. Ka disa implikime negative në atë që Kurani manifeston shumë konfuzione lidhur me Marinë se kush është ajo. Pretendohet nga disa dietarë myslimanë që “Kurani ka qenë çdo herë në përputhje të plotë me themelet e Biblës, edhe ato të fshehura nga Muhamedi përmes dietarëve.” ¹⁰  Një deklaratë e tillë varet mbi teorinë e vonshme që hebrenjtë dhe të krishterët kanë korruptuar Shkrimet. 

Nëse Shkrimet ishin të korruptuara, do të duhej të ishte pasi Muhamedi jetoi dhe vdiq. Përndryshe, dikush duhet të kërkojë mrekulli të konspiracionit për t’i ndryshuar të gjitha Shkrimet para se Muhamedi jetoi. Tani, për hir të realitetit, ekzistojnë shumë dorëshkrime shekuj më parë para Muhamedit. Njëra nga më të vjetrat është Chester Beatty papyri e Ungjijve, veprave dhe letrave të Palit që datojnë nga viti 250. Ndonëse ka shumë dorëshkrime të vjetra që datojnë para Muhamedit, ne duhet po ashtu të përkujtojmë që shumë dorëshkrime ishin humbur kur të krishterët qenë persekutuar dhe paganët i detyruan ata t’i shkatërrojnë dorëshkrimet e tyre. Në të njëjtën kohë myslimanët duhet të mbajnë në mend që njëherë ekzistonin katër koleksione të ndryshme të Kuranit. “Këto katër koleksione jozyrtare i takuan Abd Allah b. Masud-it, Abu Musa-it, Abd Allah al Ashari-t dhe Mikdad b. Amr-it ¹¹. Ishte gjatë kohës së sundimit të kalifit Uthman kur koleksioni i tanishëm u bë version zyrtar i Kuranit. Koleksionet tjera qenë shkatërruar. Dikush mund ta bëjë pyetjen nëse i duhuri është ruajtur.

Dorëshkrimet më përhapura krishtere janë Codex Vaticanus dhe Codex Sinaiticus që përmbanin tërë Dhiatën e Re dhe ishin kopjuar në shekullin e 4. Këto kanë mundur të jenë në mesin e kopjeve që qarkullonin në mes kishash lexim publik, që nga koha e Konstatinit. Ka edhe shumë  dorëshkrimet të tjera të vjetra, codex Washington, Codex Alexandrinus, Codex Bezae, Codex Claromontanus, Codex Petropolitanus, Codex Rossanesis, Codex Beratinus, Codex Ephraemi. Të gjitha këto datojnë para kohës së Muhamedit.

Përveç dorëshkrimeve greke ka edhe përkthime që ekzistuan para ngritjes së islamit. Versioni në siriakishte, i njohur si Diatessaron, ishte përkthyer nga Tatian-i rreth vitit 170. Versioni i vjetër në siriakishte, që dallon nga Diatessaron-i, paraqitet nga Curetonian Syriac dhe Sinaitici Syriac, që të dyja datojnë nga shekulli i 5. Përkthimet latine ishin të shumta, por më e njohur është Vulgate e përkthyer nga Jerome, me fillim në vitin 384.

Kjo ndërlidhet vetëm me Dhiatën e Re. Dikush mund të kërkojë në dorëshkrimet e Dhiatës së Vjetër dhe përkthimet. Ne tanimë kemi një numër të dorëshkrimeve të vjetra nga Dorëshkrimet e Detit të Zi (Dead See Scrolls) sikurse dhe nga versioni Septuagint i Dhiatës së Vjetër në gjuhën greke. Dëshmia e historisë së dorëshkrimeve është se asnjë konspiracion nuk zuri vend për t’i fshirë referencat ndaj Muhamedit në kuptim të profecisë. Hebrenjtë dhe të krishterët nuk i kanë ndryshuar të gjitha kopjet dhe dorëshkrimet anembanë botë dhe në shumë gjuhë. Meqenëse Kurani dëshmon rreth autencitetit të Dhiatës së Vjetër dhe të Re në ditët e Muhamedit ka shkrime që datojnë para kohës së Muhamedit.

Së shtati, ekziston edhe një kontrast që do ta konsiderojmë në mes të profetëve të Dhiatës së Vjetër dhe Muhamedit si profet. Disa prej profecive të Muhamedit janë vetë-shërbyese. Profetët e Dhiatës së Vjetër nuk ishin vetë-shërbyes. Ata nuk shfrytëzuan njerëz për përfitimin e tyre, përpos nëse ishin profetë të rremë, të cilët ishin shumë në Izrael. Ata  i thoshin mbretërit atë që mbreti donte të dëgjonte dhe ata përkraheshin nga mbretërit. Profetët e vërtetë u thoshin mbretërve gjëra që ata nuk donin t’i dëgjonin dhe shpesh ishin burgosur për fjalën e Zotit që ua kumtonin mbretërve. Ata ishin mbajtur në standard të lartë në sjelljen dhe aktivitetet e tyre. Një shembull i dukshëm është ai i Moisiut i cili në një moment nuk e nderoi Perëndinë dhe si rezultat i ishte mohuar privilegji i hyrjen në tokën e premtuar. Modeli i martesës në Dhiatën e Vjetër ishte monogamia siç ilustrohet në ngjarjen e krijimit. Nuk ka urdhërim që justifikon poligaminë; shih në anglisht këtë korrespondencë me email.

Në dallim, Muhamedi pretendon privilegje të veçanta sidomos në fushën e martesës dhe seksualitetit. Unë nuk kam lexuar një shkrimtar mysliman që është kritik ndaj Muhamedit në fushën e seksit dhe martesës. Muhamedi nuk ka mundur të bëjë gabime në sytë e tyre. Fakti që ai u martua me Ajshen kur ishte 9 vjeç dhe ai ishte 45 vjeç më i vjetër se ajo nuk i shqetëson myslimanët. ¹²  Për ndjekësit e tij, ata ishin të kufizuar në katër gra më së tepërmi së bashku me skllevër që mund të përdornin për qëllime seksuale. Sura 4:3 thotë në përkrahje të këtij kufizimi, “Në qoftë se frikoheni se nuk do të jeni të drejtë ndaj bonjakeve, atëherë martohuni me ato gra që ju pëlqejnë; me dy, me tri e me katra. E nëse i frikoheni padrejtësisë (ndaj tyre), atëherë vetëm me një, ose (martohuni) me ato që i keni nën pushtetin tuaj (robëreshat). Ky (përkufizim) është më afër që të mos gaboni.”

Në anën tjetër, Muhamedi kishte nëntë gra dhe mund të martonte këdo që donte meqenëse ishte një nder për një grua të ishte gruaja e tij. Një nga situatat më të pazakonta u paraqit kur Muhamedi shkoi për të parë Zeidin dhe ai nuk ishte në shtëpi. Megjithëkëtë, gruaja e tij ishte aty dhe u paraqit në derë në një veshje të lehtë që gratë arabe vishnin në shtëpi. Muhamedi ishte pushtuar nga bukuria e tij dhe thërriti, “Lavdërimi i takon Allahut që ndryshon zemrat e njerëzve!” Zeinebja i dëgjoi këto fjalë, i tregoi burrit të saj i cili erdhi ta divorconte atë në mënyrë që Muhamedi ta martonte. Mundësia e skandaleve u ngrit por Muhamedi kishte një zbulesë nga Allahu që konfirmon veprimin e tij. Sura 33:37 deklaron, “Kur i the atij që All-llahu e kishte shpërblyer (me besim) e edhe ti i pate bërë mirë: “Mbaje bashkëshorten tënde dhe ki frikë nga All-llahu!”, e ti e mbaje fshehtë në veten tënde atë që All-llahu do ta zbulojë dhe u frikësohesh njerëzve, por më e drejtë është që t’i frikësohesh All-llahut. E pasi që Zejdi e kishte vendosur atë që kishte menduar ndaj saj, Ne ta kurorëzuam ty atë, e për të mos pasur besimtarët vështirësi (mëkat) në martesë me gratë e të adoptuarve të tyre, kur ata heqin dorë prej tyre. E vendimi i All-llahut është kryer.” Përgjigja e Aishes ishte “Me të vërtetë Zoti nxiton për t’i plotësuar kënaqësitë e tua.” ¹³ 

Profetët e Dhiatës së Vjetër nuk kishin bërë ligje të reja. Ata i thërrisnin njerëzit për t’i mbajtur dhe për t’iu bindur ligjeve të dhëna Moisiut. Është e çuditshme për një profet të pretendojë privilegje të veçanta në kontrast me besimtarët e devotshëm dhe ndjekësit. Asnjë profet në Dhiatën e Vjetër nuk filloi një religjion të ri dhe madje Jezusi erdhi për t’i përmbushur profecitë në Dhiatën e Vjetër. Fakti që Jezusi përmbushi profecitë e Jeremisë, Ezekielit dhe Isaisë lidhur me Besëlidhjen e Re shkaktoi ndarje nga judaizmi sepse judenjtë mohuan këtë përmbushje në personin e Jezusit. Ngjarja e Biblës ka të bëjë me Jahven që zbulon vetën duke filluar me Adamin, Noeun, Abrahamin, Patriarkët, dhe profetët, duke u përmbushur vetë-zbulesa e tij në Jezusin, Krishtin, Birin e përjetshëm të Perëndisë. Kur Perëndia erdhi në formën njerëzore, çdo gjë tjetër është regresion dhe jo e kohës.

E drejta e kopjimit, korrik 2005, nga Dallas M. Roark

Artikuj të tjerë nga Dr. Dallas M. Roark

Rubrika Muhamedi
Përgjigje Islamit faqja kryesore