Is de islam een verbetering op het christendom?
Beantwoordt Mohammed aan de missie van Jezus en is hij een aanvulling op zijn werk? Moslims beantwoorden deze vraag met een nadrukkelijk “ja”.
De islam leert dat toen Allah Gabriël met de koran naar Mohammed stuurde, de boodschapper van Allah, de missie van Christus en het nieuwe testament werden beantwoord en aangevuld door Mohammed en de koran. Mohammed schijnt de waarde van de bijbel te erkennen (soera 4:47; 4:136; 5:44-48; 5:82-83; 6:92, 154), maar uiteindelijk is het Christendom en het nieuwe testament onderhevig aan de koran, de nieuwe en superieure openbaring.
Soera 5:15-16 illustreert deze theologie. Binnen de context van Mohammed’s vervorming van de christelijke leer betreffende Christus, als de Zoon van God (5:17) en zijn bewering dat Joden vervloekt zijn (5:13) zegt deze tekst (als ook in andere teksten) in de koran dat christenen en joden in de duisternis hebben gelopen totdat Mohammed kwam:
15. O Lieden van de Schrift[joden en christenen]! ... Waarlijk, er is van Allah een Licht (de Profeet) en een duidelijk Boek (de Koran) tot jullie gekomen.
16. Allah leidt hen ermee die Zijn welbehagen zoeken naar wegen van vrede en Hij brengt hen vanuit de duisternissen naar het Licht, met Zijn verlof, en Hij leidt hen naar een recht Pad. (Siregar; vergelijk 4:157)
Een christen die met de bijbel opgegroeid is, herkent onmiddellijk de beeldspraak van het licht. Jezus zegt dat hij gezonden werd vanuit de hemel als het licht van de wereld, en dat christenen zijn overgegaan van de duisternis naar het licht (Johannes 1:45, 8:12, 9:5, 12:46; 1 Petrus 2:9). Mohammed beweert echter dat christenen in de duisternis hebben geleefd, en dat hij gekomen is dingen voor hen duidelijk te maken, alsof deze niet duidelijk waren. De koran biedt een leidraad aan langs het “rechte pad”, en maakt dingen “duidelijk”, een thema dat vaak herhaald wordt in de Geschriften van de islam (bijv. soera 1). Vers 16 is waarschijnlijke één van de verzen die een moslim in gedachten heeft wanneer hij erop wijst dat islam een godsdienst van vrede is. Maar is dat ook zo?
Een toegewijde christen die met de bijbel opgegroeid is, gelooft absoluut niet dat de islam superieur is. Hoe dan komen we uit deze impasse? Door het te negeren? Gezien de recente gebeurtenissen als 11 september 2001 is dit niet langer mogelijk. Moeten we dan maar doen alsof alle godsdiensten hetzelfde zijn? Maar dat dwingt ons er toe om fundamentele, tegenovergestelde en onverzoenlijke leerstellingen, die alle godsdiensten hebben, te ontkennen. Moeten we dan hierover in debat gaan?
Een debat over abstracte zaken zoals de Eenheid of de Drie-Eenheid van God verdient zeker een plaats binnen de dialoog tussen moslims en christenen, maar geen van beide aanspraken kan worden bewezen. De koran bevestigt de strikte Eenheid van God, terwijl het nieuwe testament de Godheid van Christus en de persoonlijkheid van de Heilige Geest bevestigt. Wij hebben hier slechts één heilige tekst tegenover de ander gesteld, en om deze impasse te breken moeten we ook nog andere wegen bewandelen.
Aangezien Mohammed een ernstige uitdaging maakt aan het adres van Christus en het christendom, moeten wij christenen hem zeker beantwoorden. Wat zou Christus zeggen? Naar blijkt, heeft hij heeft ons duidelijk geleerd hoe je een profeet die na hem komt, moet evalueren; vooral als deze latere profeet beweert superieur te zijn aan Christus: Test de vruchten van zijn uitspraken en werken (hierna genoemd: “vruchtentest”).
In de Bergrede sprak Christus tot de menigten, waarvan er weinig of wellicht niemand theologisch onderlegd was; het was een eenvoudige boerenbevolking. In Matteüs 7:15-20, maakt Christus het verschil tussen ware en valse profeten ondubbelzinnig duidelijk:
15 Pas op voor valse profeten, die in schaapskleren op jullie afkomen maar eigenlijk roofzuchtige wolven zijn. 16 Aan hun vruchten zul je hen herkennen. Men plukt toch geen druiven van doornstruiken of vijgen van distels? 17 Zo draagt elke goede boom goede vruchten, maar een slechte boom draagt slechte vruchten. 18 Een goede boom kan geen slechte vruchten dragen, evenmin als een slechte boom goede vruchten dragen kan. 19 Elke boom die geen goede vruchten draagt, wordt omgehakt en in het vuur geworpen. 20 Zo kunnen jullie hen dus aan hun vruchten herkennen.
Vandaag de dag zouden miljoenen mensen in de westerse wereld er de voorkeur aan geven niet in de slag te gaan met de islam; zij zouden zich liever aanpassen. Voor hen zou deze tekst als onverdraagzaam kunnen overkomen. Maar Christus begrijpt het belang van deze zaak. Het lijkt er wel eens op dat er iedere seconde tientallen religieuze “ware”-leerstellingen in de wereld geïntroduceerd worden. Deze stellingen zijn niet alleen maar abstracte theorieën; zij brengen het leven van mensen in gevaar. Sinds 11 september 2001 is de prijs van het accepteren van deze stellingen te hoog. Bovendien, is het Mohammed die zegt dat hij superieur is aan Christus en dat zijn nieuwe godsdienst beter is dan het christendom. Hij is het die de uitdaging aangaat. Daarom heeft Christus meer dan 600 jaar vóórdat Mohammed op het wereldtoneel verscheen, hem (en anderen die zichzelf tot profeet uitriepen) opgedragen bij zichzelf de vruchten te testen.
Om dit te illustreren, laten we veronderstellen dat ik beweer dat mijn manier beter is dan die van u. Dan zou ik mijn bewering met daden op een duidelijke manier moeten ondersteunen. Mijn gedrag zou eigenlijk beter moeten zijn dan dat van u, want daden zeggen meer dan woorden. En helemaal als ik, als oprichter van een godsdienst, beweer dat mannen in mijn samenleving hun vrouwen mogen slaan (soera 4:34); maar als u, als oprichter van een godsdienst, zegt dat mannen in uw samenleving hun vrouwen niet mogen slaan, hoe dan kan mijn veronderstelde superioriteit de toets doorstaan in het allerdaagse leven? Ik beveel een op ervaring gegronde, slechte gewoonte aan, terwijl u dat niet doet.
Ik slaag niet voor de vruchtentest. De vruchten van mijn gedrag van het allerdaagse leven zijn namelijk verrot. Daarom heeft Christus volkomen gelijk om zijn volgelingen deze eenvoudige test op de uitspraken van latere profeten toe te toepassen. “Aan hun vruchten zult u hen kennen” (Matteüs 7:16 en 20).
Wij kunnen dan ook Mohammed’s uitdaging en de vruchtentest van Christus door middel van een eenvoudige en logische “ als-dan” redenering onderzoeken. Deze redenering staat bekent als modus tollens of wel het ontkennen van het gevolg (de “dan” clausule).
Wij kunnen nu gemakkelijk elke stelling verdedigen.
Wij hebben deze stelling reeds hierboven verdedigd. Het onderzoek naar het leven en de praktijken van de Oprichter van het christendom en naar die van de Oprichter van de islam is de eerste en beste manier om de impasse tussen de twee concurrerende godsdiensten te doorbreken, omdat we hun gedrag en acties kunnen waarnemen. Aan hun vruchten zullen wij hen kennen.
Het verdedigen van deze stelling met harde bewijzen geeft een duidelijk antwoord op de uitdaging van Mohammed aan Christus en toont zonder twijfel aan dat Mohammed’s vruchten slecht zijn, terwijl de vruchten van Christus gezond en rijp zijn.
Als de lezer gelooft dat deze daadwerkelijke praktijken uit het leven van Mohammed en verzen uit koran die nu volgen, uit hun verband zijn gehaald of uit de lucht zijn gegrepen, dan zou hij of zij naar deze link moeten gaan, en vervolgens naar de verdere links moeten onder elk punt. Deze dubieuze praktijken zijn waarlijk gebeurd in de samenleving waarin Mohammed leefde. In zijn koran geeft Mohammed feitelijk opdracht tot deze wreedheden.
Christus is nooit in bezit geweest van wapens omdat hij nooit een oorlog gevoerd heeft.
Christus vergaf de vrouw die op overspel werd betrapt. De mannen die zich hadden verzameld om haar te stenigen, lieten hun stenen vallen en dropen af. Zij bleef huilende achter, tot Christus haar weg zond met de boodschap niet meer te zondigen (Johannes 8:1-11).
Noch Christus noch de schrijvers van het nieuwe testament staan dit toe of hebben dit in praktijk gebracht.
Christus heeft dit nooit gezegd. In feite, de apostel Paulus schreef dat dieven moeten werken met hun handen - niet om ze af te hakken - zodat zij konden delen met de behoeftigen (Efeziërs 4:28). Hier (en in vele andere zaken) is Paulus verre verheven boven Mohammed.
Christus heeft nog nooit één van zijn vijanden omgebracht - en zeker geen dichters (zelfs geen slechte).
Christus, de Prins van Vrede, sterft voor de zonden van de wereld, zodat de “corruptie” en het “vechten" zouden ophouden.
Christus heeft dit nooit gedaan en heeft nooit gezegd dit te doen.
Christus als “martelaar” aan het kruis, betekent dat christenen niet in een heilige oorlog behoeven te sterven om een plaats in de hemel te krijgen. Zij hebben slechts vertrouwen in hem nodig.
Christus was een Jood en heeft zijn eigen volk lief. Bovendien heeft hij de hele wereld lief - zelfs de polytheïsten door Mohammed afgeslacht - en rechtvaardigt hen door zijn dood, begrafenis en opstanding. Hij werd niet gezonden om mensen af te slachten.
Christus heeft dit nooit gedaan. Wat de middeleeuwse Europeanen in zijn naam deden is niet in overeenstemming met de christelijke leer. Christus en het nieuwe testament onderschrijven geen heilige oorlog. Daar tegenover staat dat Mohammed, een wezenlijk onderdeel van de islam, kruistochten tegen de Christenen van Byzantijnse Rijk lanceerde en vele heilige oorlogen uitvoerde.
Christus zegt dat Genesis aangeeft dat één man en één vrouw het ideaal is.
Christus zegt dat Genesis aangeeft dat één man en één vrouw het ideaal is.
Christus predikte en deed wonderen om uit te reiken naar mensen. Hij gebruikte nooit geld om hen om te kopen.
Christus, de schrijvers van het nieuwe testament en de apostelen zijn nooit actief geweest in de slavenhandel; Paulus zegt het goed is als een slaaf vrij komt (1 Korintiërs 7:21). Paul zegt dat slavenhandelaren zijn als goddelozen en zondaars, als heidenen en onrechtvaardigen, als hen die hun moeders en vaders doden, als moordenaars, overspeligen en afvalligen, als leugenaars en zij die meineed plegen (1 Timoteüs 1:8-11).
Christus noch zijn apostelen hebben dit ooit gezegd.
Christus eert de vrouw, en noemt hen niet geestelijk ontoereikend.
Zelfs het oude testament is dat niet persé letterlijk “een oog voor een oog”.
Soera 5:16, dat vermeld is in de inleiding aan dit artikel, beweert dat islam de godsdienst van de vrede is. Bovenstaande voorbeelden spreken echter deze bewering tegen. Daden spreken luider dan woorden. De islam is daarom niet de godsdienst van de vrede.
Christenen herkennen profeten aan hun vruchten. Botweg gezegd, Mohammed, de zichzelf benoemde boodschapper en profeet (soera 3:144), slaagt duidelijk niet voor de vruchtentest. Christus, de Zoon van God (Matteüs 3:16-17) aan de andere kant, slaagt met een perfecte score.
Deze conclusie is logische gevolgstrekking.
Voor eerlijke en redelijke mensen, zijn praktische zaken als het-slaan-van-vrouwen, het afranselen van overspeligen en het huwen van jonge kinderen van doorslag gevende aard. Deze daden en regels kunnen niet wegverklaard worden, of tenzij men prefereert opzettelijk blind te willen zijn en weigert in te zien hoe verkeerd deze dingen zijn, of tenzij een profeet met een groot leger zijn praktijken met geweld opdringt aan “inferieure” volgelingen van een “onvolledige” vroegere godsdienst.
En dit brengt ons terug naar de abstracte leerstellingen, door opnieuw gebruik te maken van mijzelf en de lezer als voorbeeld. Voordat we de niet-empirisch te bewijzen doctrines bespreken, zoals de aard van God, zou ik als stichter van een nieuwe godsdienst eerst de “vruchtentest” moeten doorstaan. Veronderstel dat ik polytheïsten in bloedige veldslagen ter dood breng in plaats van hen door prediking te bekeren; in plaats van hen te laten leven als zij weigeren zich te bekeren (soera 9:45). Als aan de andere kant, het is uw gewoonte om polytheïsten niet te doden, maar om hen te bekeren door prediking en hen te laten leven als zij weigeren zich te bekeren. Onder deze omstandigheden, slaag ik niet voor een eenvoudige en waarneembare vruchtentest, maar u wel. Ik verlies mijn recht om serieus genomen te worden betreffende mijn stellingen over de aard van God. Het is duidelijk dat ik of mijzelf, of nog erger, een mindere god dien. U, aan de andere kant heeft de juiste, pragmatische principes, zodat u een open oor verdient voor wat betreft uw theoretische leerstellingen.
Op de zelfde manier, kan Mohammed’s mislukte uitdaging aan Christus op een ander “ als-dan” beredenering worden verklaard, dit keer door de modus ponens of wel de bevestiging van het voorafgaande (de “als” clausule).
Het eerste twee stellingen (4) en (5) zijn ook gemakkelijk verdedigbaar.
Mohammed vertegenwoordigt de islam omdat hij de spreekbuis was waardoor Allah de superieure godsdienst openbaart. Daarom zullen we hem wederom gebruiken om de islam te testen. Als de profeet niet slaagt voor de vruchtentest, dan zijn ook zijn theoretische stellingen verdacht. Vanuit een seculair standpunt gezien, is deze test te zwaar omdat alle mensen imperfect zijn. Zo mag een fysicus abstracte onderwerpen over ruimte en tijd bespreken, zelfs als hij een vreemd en zelfs zondig leven lijdt. Maar binnen een religieuze context, en zeker wanneer de religieuze leider (Mohammed) daarvan beweert dat hij beter is dan een andere leider (Christus), is deze test essentieel en onontbeerlijk.
Daarbij komen feiten die bevestigen dat Mohammed niet in staat was om abstract te kunnen denken. Bijvoorbeeld, het is aantoonbaar dat het nieuwe testament betrouwbaar is, terwijl de koran aanzienlijke problemen heeft. Het is ook aantoonbaar dat Mohammed niet was opgeleid in hoogtheoretische kwesties. Hij verzamelde een mengelmoes van ideeën die de rondgang deden op de handelsroutes en nam hen op in zijn koran (zoals het absurde niet-sterven van Christus op het kruis in soera 4:157), bewerende dat deze goddelijke openbaring van Allah kwam. Vandaar, dat het duidelijk is dat hij niet een hervormer is van het christendom (en Judaïsme), maar een vervormer is van deze twee eerdere godsdiensten. Feiten geven dan ook aan dat hij het waarschijnlijk verkeerd heeft met betrekking tot theoretische leerstellingen - hij weet eenvoudig niet waarover hij spreekt.
Na het lezen van de punten onder stelling (2), moet elke redelijke en intellectueel eerlijke onderzoeker, wiens gedachten niet zijn beïnvloed door een levenslange toewijding aan de islam, tot de conclusie komen dat Mohammed niet slaagt voor de vruchtentest op een praktische en eenvoudig waarneembare wijze.
Deze conclusie is eenvoudig en logisch.
Gelet op de lijst van grote verschillen tussen Christus en Mohammed onder stelling (2), waarom zouden eerlijk denkende en redelijke mensen moeten luisteren naar Mohammed’s hoogtheoretische leerstellingen die de Drie-Eenheid of de godheid van Christus ontkennen (soera’s 2:116, 6:101, en 4:171, 5:73) en die gemakshalve de onfeilbaarheid van de koran onderschrijven (tenzij er een groot leger achter die leerstellingen staan)? Redelijke en eerlijk denkende vruchtentesters kunnen met recht tot de conclusie komen dat zijn geinspireerde Boek vanwege zijn dubieus leven verdacht is en omdat het vol staat met onrechtvaardige praktijken. In feite zouden onbevangen mensen op ieder moment juist moeten kiezen voor Christus’ zogenaamde “incorrecte ” maar uitnodigend Boek, boven Mohammed’s zogenaamde “onfeilbare”, maar in feite extremistische Geschriften. Mohammed moet ons eerst aantonen dat hij een voorbeeldig leven heeft geleefd, voordat hij over hoogtheoretische theologie mag prediken; voordat wij zijn openbaringen daarover serieus nemen.
Tot de gemiddelde christen, en vooral tot z oorspronkelijke aanhangers in het agrarische Israël van de eerste eeuw tot wie Jezus zich richtte in de Bergrede, zegt Christus dat zijn volgelingen een profeet aan zijn vruchten zal kennen. Wanneer zijn vruchten verrot zijn, of wanneer die vruchten groeien aan een slechte boom, dan hoeven zij zijn stellingen niet te testen. Hij is een valse profeet - zeker gespierde taal - maar die woorden zijn van Christus zelf (Matteüs 7:15).
Drie Vragen
Is er een onlosmakelijk verband tussen praktische en theoretische kwesties? Christus impliceert in Matteüs 7:15-20 dat dit verband inderdaad werkelijk en onlosmakelijk is. Om het nog maar eens te zeggen, als Mohammed het bij het verkeerde eind had in praktische kwesties zoals het slaan van vrouwen, het afranselen van overspeligen, het organiseren van militaire kruistochten, het vermoorden van dichters en vijanden, en het beloven van tuinen vol met maagden aan zijn djihaadstrijders als zij in een heilige oorlog zouden sterven, waarom dan zouden Ccristenen naar Mohammed moeten luisteren inzake theoretische kwesties? Vooral omdat, als voorbeeld, overal in het nieuwe testament wordt gesproken over de godheid van Christus en de persoonlijkheid van de Heilige Geest? Een nog belangrijker vraag is waarom Christenen zich zouden willen bekeren tot de islam, gelet op de daden van Mohammed?
Moeten we nou met het falen van Mohammed’s vruchtentest de dialoog maar vergeten? Als christelijke en moslimtheologen in een conferentieruimte willen debatteren over de Drie-Eenheid - en zij zijn vrij dit te doen - is het twijfelachtig dat zij ver zullen komen. Zij moeten echter niet verwachten dat vele miljoenen christenen wereldwijd die onderricht in de bijbel zich verplicht voelen om in debat te gaan over dergelijke doctrines. Maar zelfs als zij in discussie willen treden over theoretische theologie, dan zijn zij vrij dit te doen. Moslims moeten echter niet verrast zijn als deze christenen Mohammed en zijn openbaringen uiteindelijk niet serieus nemen omdat Christus zijn volgelingen reeds vertelde aanhangers waar naar uit te kijken - goede vruchten (Matteüs 7:1520). Mohammed leefde een twijfelachtig leven, dat in zijn niet-zo-eeuwige en niet-zo-onfeilbare koran vastgelegd is. Christenen hebben daarom het recht om de koran in theoretische zaken in twijfel te trekken.
Zijn er dan geen positieve kwaliteiten (vruchten) te vermelden over Mohammed? Zelfs een profeet met de slechtste vruchtentest (en er waren velen in de Mediterrane wereld tijdens het leven van Christus en daarna) moet toch tenminste een paar goede eigenschappen hebben, want ook een zelfbenoemde profeet moet zijn aanhangers aanhouden, dus is hij hen soms vriendelijk gestemd. Maar zijn goede kwaliteiten halen niet uit naar mensen om hen schade te berokkenen. De slechte kwaliteiten doen dat echter wel. Het algemene beeld van het leven van Mohammed in Medina (622-632 AD) toont aan dat hij op voet van oorlog leefde met de polytheïsten (hij veroverde Mekka), met de joden (hij dreef hen uit en doodde hen), en met de christenen (hij organiseerde een kruistocht). In de tien jaar dat hij daar woonde, organiseert hij en is betrokken bij vierenzeventig roofovervallen, expedities, en volledige oorlogen, variërend van onderhandelingen die niet tot oorlog leidden, tot moordende bendes; van de verovering van Mekka met 10.000 djihaad-strijders, tot een kruistocht met 30.000 djihaad-strijders tegen de Byzantijnen (die nooit verschenen). Niemand kan dit duistere beeld goedpraten; zijn positieve kwaliteiten worden erdoor in een slecht daglicht geplaatst.
Daarom voltooit en vervult Mohammed niet de opdracht en de missie van Christus - verre daarvan - want Christus kwam in de wereld om de liefde van God te verkondigen. In feite zijn Mohammed en de islam slechte versies van Christus en het christendom, en is de koran op empirische gronden slechter dan het nieuwe testament.
Is de islam een verbetering op het christendom? Gezien het harde bewijsmateriaal, is het antwoord een nadrukkelijk “nee”.
Mohammed slaagt duidelijk niet voor een eenvoudige vruchtentest.
Dit artikel heeft een vergezellend onderwerp: De top tien redenen waarom de islam geen godsdienst van de vrede is.
Dit artikel is het tweede vergezellend onderwerp, dat tussen het christendom en de islam de tegenstellingen aantoont betreffende de Heilige Geest, het offeren van dieren, het toegestaan en verboden voedsel, en heilige plaatsen. Is de islam een verbetering op het christendom op die vier onderwerpen?